نقش تقابلی مشخصه های حنجره در انفجاری های زبان فارسی معیار

هدف این مقاله تجزیه و تحلیل مشخصه های حنجره در نظام تقابلی انفجاری های زبان فارسی معیار است. برای این منظور، در چارچوب رویکرد اشتقاقی، بازنمایی زیرساختی مشخصه های حنجره در انفجاری ها، و قواعد واجی برای اشتقاق بازنماییِ روساختیِ آن ها به دست داده شده است. تعمیم توصیفی که از داده های آوایی به دست می آید، نشان گر هم نواییِ قواعد واجی به سوی محدودیت هایی است که نظام تقابلی مشخصه های حنجره را در انفجاری ها تبیین می کند.مسألۀ اصلی، ناشی از عدم تواناییِ رویکرد اشتقاقی و صافی ها در تبیینِ هم نواییِ قواعد واجی است. برای حل این مسأله با طرح چهار محدودیتِ نقض پذیر، دستور بهینگی برای نظام تقابلی مشخصه های حنجره در زبان فارسی معیار اثبات شده است. براین اساس، خنثی شدگیِ مشخصه های حنجره، ازطریق تسلطِ محدودیت های نشان داریِ حساس به بافت، بر محدودیتِ پایاییِ مشخصه های واک داری و دمیدگی، و تقابل مشخصه های حنجره، ازطریق تسلطِ محدودیتِ پایاییِ واک داری و دمیدگی، بر یک محدودیتِ نشان داریِ آزاد از بافت، صورت بندی و تبیین شده است.